EUROPEJSKA NOC MUZEÓW

17-18 maja 2014

w godz. 19.00 - 24.00

PROGRAM:

- od godz.19:00 do 24:00 projekcja wideo instalacji Jacka Malinowskiego „Nosferatu. Dyktator Lęku" przestrzeń sali głównej

- od godz.19:00 do 24:00 gra zespół Pongo Records w atrium BWA

- od godz. 19:00 do 21.00 oprowadzanie kuratorskie dla dzieci po wystawie „Słońce jest najważniejsze", wspólne rysowanie oraz czytanie książki Joanny Bator i Krzysztofa Łukasiewicza z ilustracjami Magdaleny Starskiej „Las Latających Wiewiórek", przestrzeń sali kameralnej, prowadzenie: Joanna Tekla Woźniak

- od godz. 19:00 do 21:00 warsztat plastyczny dla dzieci pt. „Zwierzaki – gazeciaki", przestrzeń holu BWA, prowadzenie: Olga Orzeł-Kopeć

- od godz. 19.00 do 24:00 zwiedzanie wystaw: "Obraz" Marzeny Huculak w sali głównej oraz „Słońce jest najważniejsze" Magdaleny Starskiej w sali kameralnej

- od godz. 19:00 do 24:00 sprzedaż wybranych wydawnictw BWA w bardzo promocyjnych cenach

WSTĘP WOLNY!

W tym dniu działać będzie autobusowa Nocna Linia Muzealna - bezpłatnie dowożąca na wydarzenia związane z Europejską Nocą Muzeów.

Jacek Malinowski - urodzony w 1964 r. w Warszawie, gdzie mieszka i pracuje. Studiował na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie i w Letniej Międzynarodowej Akademii Sztuk Pięknych w Salzburgu. W latach 1995 - 1997 kontynuował studia na Wydziale Sztuk Wizualnych Uniwersytetu Rutgers w USA. Stypendysta m. in. Fundacji Kościuszkowskiej i Fundacji Sorosa. Zanim zajął się filmem, realizował multimedialne instalacje przestrzenne z wykorzystaniem obiektów rzeźbiarskich, fotografii i projekcji. W medium filmowym odnalazł nowe możliwości, które pozwoliły mu tworzyć dzieła o bardziej złożonej formie, posiadające strukturę, logikę, nastrój, rozszerzające obraz o dodatkowe przestrzenie: słowo, czas, dźwięk czy pierwiastek ludzki. „... nie wiem, czy słowo film jest wciąż słowem adekwatnym. Może bardziej chodzi tu o wielowarstwową, rozciągniętą w czasie i zawierającą własną wewnętrzną przestrzeń kompozycję plastyczną z wszystkimi jej konsekwencjami i kontekstami" – mówi artysta.
Prace Jacka Malinowskiego pokazywano m. in. na wystawach: Jacek Malinowski. Pokaz filmów, Bunkier Sztuki, Kraków, 2011; Derangement, Center for Curatorial Studies, Bard College, USA, 2010;A Part of No-Part: Parallelisms Between Then and Now, THE CHELSEA ART MUSEUM, Nowy Jork, USA, 2010; Letni_nieletni, Galeria Zachęta, Warszawa, 2010; Fitness, Galeria Arsenał, Białystok, 2009; Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku, Muzeum Sztuki - ms2, Łódź, 2008; Poza zasadą rzeczywistości, Muzeum Sztuki, Łódź, 2008; Celebracja Erwina Koloczka, Galeria NOVA, Kraków, 2007; Poza, Real Art Ways, Hartford, USA, 2006; W centrum uwagi, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa, 2005; Prague Biennale 2, Praga, Czechy, 2005; New New Yorkers, CSW Zamek Ujazdowski, 2004; HalfAWoman, Zachęta, Narodowa Galeria Sztuki, 2001.

Pongo Records – historia Pongo Records to splot nieprawdopodobnych zdarzeń oraz dzieło przypadku spotkania się dwóch osób w tej samej czasoprzestrzeni. Junior & young_ql, czyli Łukasz Waraksa i Patryk Maciejewski tworzą nieformalna grupę Pongo Records. Zaczynali od typowego chillout-u - instrumental, frenchchill, nu jazz. Jednak szybko odkryli, że elektronika jest tym w czym mogą się najbardziej spełniać. W tej chwili grają ambient, IDM, experimental, glitch, minimal, dub, click, awangarde, norsk elektronisk.

Jacek Malinowski , "Nosferatu. Dyktator Lęku",
instalacja filmowa, 2011

Część 1: Berlin, 30 min.
Część 2: Warschau, 34 min.

Jacek Malinowski: scenariusz, reżyseria, zdjęcia, montaż, scenografia
Aktorzy: Sean Palmer (Nosferatu) oraz: Małgorzata Jeleniewicz, Jagna Olejnikowska, Marta Wójcicka, Adam Wrzosek, Michał Krawczyk
Producenci: Jacek Malinowski, Małgorzata Ignatowska
Współpraca: Małgorzata Ignatowska, Janina Dybowska, Paweł Uszyński, Agata Lewandowska, Grzegorz Jach, Jan Put, Robert Maciejuk
Projekt powstał w latach 2009-2011
Zdjęcia na terenie Pomnika Pamięci Holocaustu w Berlinie - listopad 2009
Stylizacja Seana Palmera na podstawie zdjęć archiwalnych Adolfa Eichmanna w celi więziennej w Ramli (Izrael) opublikowanych w tygodniku LIFE w 1961r. w trakcie procesu zbrodniarza hitlerowskiego.
W filmie wykorzystano fragment utworu Tomasza Banula pt. "A poem for Betty".

O projekcie:

"Nosferatu - Dyktator Lęku": video-remake inspirowany dwoma klasycznymi ekranizacjami powieści Brama Stokera pt. "Dracula" - filmami "Nosferatu - symfonia grozy" (Nosferatu, eine Symphonie des Grauens, reż. Friedrich Wilhelm Murnau, 1922) i "Nosferatu - wampir" (Nosferatu: Phantom der Nacht, reż. Werner Herzog, 1979). Drastycznie zawęża ramy literackiego pierwowzoru, redukując go tylko do dwu elementów oryginalnej fabuły: postaci głównego bohatera (ważny jest jego wygląd i zachowanie) i wątku początkowej sceny kupna nieruchomości. Film selektywnie korzysta z tradycyjnych cech horroru, większą wagę przykładając do wartości innego z gatunków, jakim jest dokument. Wykorzystując analogie historyczne "Nosferatu - Dyktator Lęku" próbuje mówić o "horrorze", którego należy szukać w rzeczywistości, historii i tradycji i chce przy tym uwiarygodnić to co niewiarygodne.

Film składa się z dwu równorzędnych części:

Część 1, pt. "Berlin" jest pozbawionym dialogów obrazem, nakręconym w listopadzie 2009 roku w Berlinie. Nawiązuje do filmu Murnau'a głównie poprzez konwencję wizualną, oddającą klimat estetyki ekspresjonizmu niemieckiego z lat dwudziestych XX wieku. Ta część jest tylko pozornie niema - słyszymy rytm kroków tytułowego bohatera i odgłosy budzącego się wielkiego miasta. Nosferatu (grany przez Seana Palmera) pokazany jest w szczególnej przestrzeni - między betonowymi blokami Pomnika Pamięci Holocaustu - jest w jego wnętrzu. Sam będąc symbolem - przemierza przestrzeń symboliczną: penetruje ją, czai się w niej, a może nawet w niej ukrywa. 30 minut projekcji pokazuje go wychodzącego z mroku: pierwsze kadry - kręcone w zupełnej ciemności - stopniowo odsłaniają nie tylko postać ale i miejsce akcji. Film kończy się iluminacją. Czy światło dnia - jak możnaby oczekiwać - unicestwi tytułowego bohatera?

Część 2, pt. "Warschau" to film zawierający narrację zarówno w tekście jak i w obrazie. Akcja przeniesiona jest do Warszawy, do kryjówki potwora - pogrążonego w ciemności mieszkania. Światło sukcesywnie odsłania szczegóły wnętrza i znajdujące się w nim przedmioty. Oświetla twarz i postać mówiącą do kamery. Ta część jest szczególną rozmową. Bohater filmu nie ma rozmówcy: martwe oko kamery patrzy - ale nigdy nie udziela odpowiedzi. W tym pozornym dialogu, nie ma też chronologii faktów. Są za to specyficzne refleksje: o przestrzeni, o podróżowaniu... i upodobaniu do wojny, krwi i potworności.