NOC MUZEÓW w Galerii Sztuki BWA
14 / 15 maja 2011 w godz. 18:00 – 24:00

18:00 – 24.00: pokaz filmów pod patronatem warszawskiej galerii lokal_30 

1.      Tomasz Kozak, „Song of Sublime", 2008, 11 min
Tomasz Kozak jest twórcą filmów found footage, malarzem, eseistą, autorem dysertacji doktorskiej analizującej obecność mitologii Romantyzmu w ikonosferze późnej nowoczesności. Artysta mnoży zagadki i żongluje ambiwalencjami, często konstruując swoje prace z cytatów z dzieł zapomnianych lub skompromitowanych pisarzy oraz z fragmentów hollywoodzkich superprodukcji i garażowych filmów pornograficznych. Obca jest mu polityczna poprawność – nie waha się używać zestawień i paraboli szokujących zarówno wizualnie, jak i intelektualnie, przez co jego twórczość jest jednym z trudniejszych do sklasyfikowania fenomenów polskiej sceny artystycznej. Song of Sublime to znakomita kompilacja współczesnych filmów katastroficznych i precyzyjnie dobranej muzyki. Tu znów artysta odnosząc się do określonej przez Waltera Benjamina potrzeby budzenia rewolucyjnych mocy drzemiących w 'starociach' odwołuje się do kantowskiej idei wzniosłości oraz ducha romantycznego, który w ponowoczesnej przestrzeni kulturowej został niejako zakonserwowany w budzących wielkie emocje kinowych wizjach Apokalipsy, kataklizmów lub zagrażających naszemu gatunkowi pandemii. Chodziło mi – w filmie – o zwrócenie uwagi widza na wszechobecność patosu w kinie współczesnym, a co za tym idzie, na niezbywalność tego fenomenu w strukturze kolektywnej wyobraźni - przekonuje artysta na łamach swojego bloga.

2.      Reynold Reynolds, „Six Easy Pieces", 2010, 10 min
Jeden z bardziej cenionych amerykańskich artystów poruszający się na pograniczu sztuki i filmu. Urodził się w 1966 roku w Centralnej Alasce. Pracuje głównie na taśmie filmowej 16 lub 8 milimetrowej. Laureat wielu nagród na festiwalach filmowych (min. US S-8mm Film Festival 1996, NY Underground Film Festival 1998, EMAF Festival Award at the European Media Art Festival Osnabrueck 2008). Jego najnowsze przepełnione nadrealną atmosferą i wysmakowane wizualnie prace dzieją się w bliżej nieokreślonej przestrzeni i trudnym do ustalenia czasie i stanowią artystyczną próbę ujęcia niemożliwych do rozpracowania poprzez analizę intelektualną okoliczności rządzących ludzkim życiem . Film Six Easy Pieces powstał na podstawie książki Richarda P. Feynmana Six Easy Pieces: Essentials of physics explained by its most brilliant teacher. Reynolds skupiając się na zagadnieniach przestrzeni oraz czasu, łączy sztukę i naukę odnosząc się do epoki kiedy te dwie dziedziny nie były sobie tak odległe, a artysta, bywał też jednocześnie naukowcem. Z filozoficznego oraz naukowego punktu widzenia koncepcja czasu była dyskutowana od wieków, a jego natura wciąż nie została zgłębiona, ale tam gdzie nauka się poddaje, artyści odnajdują pole dla własnych poszukiwań.

3.      Alicja Żebrowska, „Wszyscy jesteśmy chorzy na samych siebie", 2004, 15 min
Jedna z najbardziej fascynujących i kontrowersyjnych postaci polskiej sztuki wideo. W swojej twórczości intensywnie eksploruje obszary objęte sferą tabu. Podejmuje tematy marginalne, podskórne, pomijane. Kontakt z jej pracami wytrąca z automatyzmu patrzenia, skazując widza na własną zaradność i możliwości interpretacji. Alicja Żebrowska podejmuje wątek ciała, jako pola represji, zajmuje się kondycją jednostki w skonwencjonalizowanym społeczeństwie, ukazując jej bezsilność wobec systemów, w których jest zanurzona. Często też penetruje wyobraźnię i odmienne stany świadomości. Nakręcony w londyńskim metrze film Wszyscy jesteśmy chorzy na samych siebie to jedna z pochodzących z lat 90. prac, w których artystka stara się wchodzić w interakcję z napotkanymi w miejscach publicznych ludźmi. Praca z początkowego zapisu akcji, podczas której nagabywani przez artystkę pasażerowie zgadzają się lub nie spełnić jej prostą prośbę potrzymania na chwilę kartki z tytułowym napisem, staje się metaforyczną opowieścią o wspólnej podróży obcych, przypadkowych ludzi, którym czasem udaje się nawiązać ze sobą kontakt.

Kącik polskich lat siedemdziesiątych:

1.      Anna Baumgart, „Prawdziwe? (Miś)", 2001, 3 min
Artystka zajmująca się przede wszystkim wideo, instalacją i rzeźbą. Interesuje się tematyką gender, zagadnieniem Innego w kulturze, a także problematyką postholokaustową i tematem pamięci kulturowej. Współtworzyła gdańską galerię Delikatesy Avantgarde oraz Forum Sztuki Współczesnej w Galerii Gazownia, organizując projekt Salon Sztuki Wideo. Jej najnowsza praca wideo Świeże wiśnie była pokazywana tym roku na trzech prestiżowych festiwalach – Videonale w Bonn,  EMAF Festival Award at the European Media Art Festival w Osnabrueck oraz LOOP w Barcelonie. Prawdziwe? (Miś) jest drugą z tego cyklu krótką pracą, w której autorka posłużyła się metodą found footage. Artystka poprzez prosty zabieg wmontowania swojej twarzy w miejsce twarzy głównej bohaterki kultowego filmu Stanisława Barei „realizuje” kobiecy sen o sławie, wielkiej urodzie, wzbudzaniu podziwu, byciu romantyczną kochanką  lub „wybranką” mężczyzny spełniającego wszystkie zachcianki swojej partnerki. Prawdziwe? Anny Baumgart to również krytyczna analiza wpływu mediów masowych na naszą wyobraźnię.

2.      Zuzanna Janin, „Majka z filmu", 2010, 14 min
Artystka jest autorką wideo, rzeźb, instalacji oraz akcji per formatywnych. Jedna z bardziej charakterystycznych indywidualności polskiej sztuki współczesnej. Posiada wyjątkową umiejętność uniwersalizowania subiektywnego doświadczenia historii i egzystencji. Majka from the Movie to wielowątkowa i wielowarstwowa, „kinematograficzno-telewizyjna” praca wideo. Artystka zaadaptowała format serialu telewizyjnego opierając się na Szaleństwach Majki Skowron, kultowej produkcji kina młodzieżowego lat 70., cytatach z ikonicznych produkcji filmowych ostatnich 40 lat oraz  współczesnych „dokrętkach”  - rozmowach z filozofami i ludźmi dialogu społecznego. Dotychczas powstało 6 odcinków serialu, a artystka pracuje nad kolejnymi dziewięcioma epizodami. Pierwsza część pracy była prezentowana, m.in.: na wystawie indywidualnej w Kunsthalle w Wiedniu oraz na wystawach grupowych: Fokus Łódź Biennale,  Forbidden Love w Kunstverein Medienturm Graz i Kölnischer Kunstverein. Majka from the Movie będzie prezentowana na tegorocznym 54 Biennale Weneckim w ramach wystawy zbiorowej w nowym pawilonie rumuńskim.

18:00: Katarzyna Łyszkowska - Każdy może mieć Porsche!

rzeźba, happening w atrium BWA

Pod osłoną nocy poczuj luksus mocy!
Mocy posiadania czerwonego drania...
Dziś każdego będzie stać, dzisiaj każdy może mieć...
Wszyscy razem więc rysujmy, rozetrzyjmy, zarysujmy,
naszkicujmy świateł serię, obrysujmy karoserię,                       
a refleksy potraktujmy refleksyjnie, albo biernie...
dajmy dzisiaj w luksus susa... lub...
odjedźmy do lamusa...

Katarzyna Łyszkowska

20:00: Pleq - koncert pod kopułą Planetarium

Pleq to autorski projekt Bartosza Dziadosza - reprezentanta eksperymentalnego nurtu w muzyce elektronicznej, twórcy nowego gatunku; sam określa go jako Glitch & Melancholy. Artysta podbił już serca fanów ambitnej elektroniki w Europie i na innych kontynentach, a obecnie święci triumfy w Polsce za sprawą m.in świetnych występów na ubiegłorocznych festiwalach: Open'erze, Warsaw Summer Jazz Days, czy Seven Festival. Muzykę Pleqa trudno jednoznacznie zdefiniować. Często posługuje się techniką samplingu przetwarzając dźwięki z otoczenia. Tworzy utwory kontemplacyjne i medytacyjne, skłaniające do myślenia, zachęcające by zatrzymać się i odbyć podróż do wnętrza siebie. Każdy utwór rozwija w inteligentne strumienie click & cut. W opozycji do zgiełku bitowych brzmień, Pleq konsekwentnie eksploruje rejony eksperymentalnych przestrzeni. W jego utworach niejednokrotnie głos zabierają skrzypce, szelestnie zakrada się dźwięk rozstrojonego fortepianu, czasem kobiecy wokal. Gdzieś coś spada, coś kapie, dźwięczy, szumi i trzaska, jakby zwarcie na liniach wysokiego napięcia. Pleq tworzy muzykę do wielu instalacji i performance jak również zyskuje sławę w polskim świecie mody tworząc muzykę do pokazów. Lista wytwórni, z którymi współpracuje muzyk, jest imponująca, tak jak ilość nagrań, które udało mu się zrealizować w przeciągu ostatnich trzech lat. W tym roku japoński Progressive form wydał album "Good Night pt.2", w którym Pleq zaprosił do współpracy 18 artystów z całego świata. Album "Sound of Rebirth" (label Impulsive Art, 2010) został okrzyknięty jednym z najlepszych albumów 2010 roku.